Bugün Livaneli’nin Bekle Beni adlı eserini konuşacağız. Livaneli, her zamanki gibi okurunu yalnızca bir hikâyeye değil, bu ülkenin aynasına da bakmaya davet ediyor. Üstelik bunu, aşk gibi masum bir başlangıçla yaparak bizi hikâyenin derinliklerine çekiyor. Bekle Beni , zaman geçmesine rağmen bu topraklarda değişmeyen gerçekleri bir kez daha hatırlatıyor. Düşünen, sorgulayan ve yönetenlerle fikir ayrılığına düşen insanlara uygulanan baskı biçimleri ne yazık ki hâlâ aynı. Bu acı gerçek, tüm soğukluğu ve çıplaklığıyla karşımızda duruyor. Livaneli ise Serenad ’dan beri tanıdığımız o dolambaçsız, sade ve içten dilini bu kitapta da aynı berraklıkla sürdürüyor. Kitabın konusuna gelecek olursak, başlangıçta bir aşk hikayesiyle karşılaşıyoruz; ancak ilerledikçe bunun yalnızca bir aşk hikayesi olmadığını, 70’li yıllarda yaşanan aydın zulmünü gözler önüne serdiğini fark ediyoruz. “Beklemek”, “düşünmek”, “edebiyat” ve “otoriter rejimler” temaları öylesine iç içe geçmiş ve aynı zamanda birbirinde...